منوچهر سبحانی ماسول

در غوغای عالم، از آغاز تا انجام، افرادی از جنس مردم، با اراده­ای متفاوت وجود دارند که عطای نان را به لقایش می­­بخشند و ندای نام را بر صدای انسانیت ترجیح می­دهند، من را فدای ما می­کنند و خویش را تقدیم هم­کیش می­نمایند تا صدای حق را برنای تاریخ جاری و ساری کنند. زلال، غیرت و عشق و عاطفه خود را به پای ایثار و صداقت می­ریزند تا درخت حسن، قد بکشد و سایه­سار را تصدق همراهی کند. با تراوش مکنونات قلم، مهر لیاقت و رذالت را بر پیشانی ابناء بشر می­کوبند تا صف مردان و نامردان از هم تفکیک گردد.

   رسول علیزاده ماکلوانی

شپق ژنی شپق آفتاوی مونی               بوره دیمر ویرد تاوی سونی

هزار لا من بسون خاک وش آکه          بوکه خنده ر چمه آسره هونی

به هنگام نوجوانی­ام در جستجوی هویت قومی خویش حیران و سرگردان هر اوراق تاریخی را که بدستم می­رسید ورق می­زدم، شاید چند سطری بیابم تا اینکه بدانم کیستم و از کیانم و ریشه در کجا دارم. هر چه بیشتر می­کاویدم کمتر به نتیجه می­رسیدم و شاید اگر می­یافتم محدود بود و اندک. همیشه سوالاتی ذهنم را مشغول کرده بود که پاسخی برای آن نمی­یافتم.

محمدباقر صفری سیدآبادی

درجه تالش بودن و یا تعصب به قوم نجیب تالش مستلزم این نیست و رابطه قطعی به این ندارد که شخص حتماً باید در داخل تالش یا تالشان و یا شهرستانهای تالش زندگی نماید، بنده پاییز 60 در شهر ری متولد شده و تعصب به اصل و نصب و ریشه­ام و به سرزمین و موطن پدری و مادری­ام داشته و خود را از آنها جدا ندانسته­­ ام، عده زیادی در خود ایران بوده و حتی در تالش زندگی هم می­کنند که وابستگی آنان به سرزمین مادری خود بسیار کم است و برعکس مثل بنده افراد زیادی هم یافت می ­شوند که مقیم خارج از تالش و بیرون از تالشان و بنابر عللی کارشان به تهران و سایر استانهای غیر تالش نشین افتاده که دلبستگی به تالش را حفظ نموده ­اند

علی ­اکبر (ولی) قنبرزاده

 تلاش­های فردی بشر، اول بستر و زمینه­ ساز خوراک و کارهای گروهی و آکادمیک(علمی) بوده است برای زنده ماندن و زیستن و بقیه کارها در مراحل بعدی قرار دارد.

هر جامعه و جمعیتی با از دست دادن بزرگان و نویسندگان و مورخان و پژوهشگران خود و یا آثار و نوشته­ هایشان بر این باورند که باورهای یک قوم و ملت مستندات قابل اعتنا و اطمینان تاریخ رو به نسیان و فراموشی رفته و نهایتاً به خودباختگی و محو هویت ملی و قومی می­ انجامد که تازه آن وقت سرآغاز سقوط و زوال حیات هر اجتماعی خواهد بود.

افشار سیفی نژاد

 درکارگاه آموزشی دانشکده بودم که تلفنم زنگ خورد شماره ای ناآشنا بود. در شک و تردید بودم که جواب دهم یا خیر، که جواب دادم و به آهستگی که رسم صحبت در جلسات است گفتم، بله بفرمائید؛ در خدمتم. پشت خط کسی به زبان تالشی با من سلام و علیک کرد. اول نشناختم، کمی که گذشت تن صدایش را شناختم، دوست عزیزم آقای حسین صفری بود، همان فعال خستگی ناپذیر که عهدکرده هرچه در جوانی برای تالش و تالشی ها کار نکرده در دوران بازنشستگی انجام دهد.

  انوش اریانی

انگیزه دل را سلام و صد سلام، انگشت بر نقطه ای می گذارید که جان را جانان است.